Julia Hülsmann (1968) is een Duitse pianiste/componiste, zij studeerde aan de Hochschule der Künste in Berlijn, ze kreeg les van o.a. Aki Takase, Sigi Busch en David Friedman. In1996 behaalde ze haar diploma en richtte het Julia Hülsmann Trio op. In 1999 kreeg zij een studiebeurs van de Duitse deelstaat Berlijn zodat ze in 2000 een studie in de V.S. kon volgen, sinds 2001 is zij docente aan het jazz instituut van de universiteit van de kunsten in Berlijn. Dit is haar 8ste cd onder eigen naam en de 5de voor ECM, daarvoor nam ze op voor ACT. Op dit album wordt ze begeleid door Marc Muelbauer op contrbas en Heinrich Köbberling op drums, haar vaste partners in het trio. Sinds haar vorige album “Not far from here” is ook tenor saxofonist Uli Kempendorff hier van de partij.

De titel van het album “The Next Door” suggereert dat het een volgende stap is in de progressie van Hülsmann’s muziek, haar muziek is altijd in ontwikkeling, een van de kenmerken van de jazz, een muzieksoort die nooit stil blijft staan. Het album begint met twee composities van Hülsmann “Empty Hands” en “Made of wood”, een van de aspecten van Julia’s spel, het soepele melodieuze karakter komt in dit tweetal nummers duidelijk tot uiting. Het zacht aangezette spel van Kempendorff sluit naadloos aan bij het sfeerrijke spel van het trio. “Polychrome” van Marc Muellbauer heeft een ander karakter, fluisterstille momenten wisselen af met een spanningsvolle opbouw in een bijzonder samenspel van saxofoon en piano. “Wasp at the window” ook van Muellbauer begint met een swingende bassolo van hem, waarna de rest invalt, de zacht zoemende bas blijft gestaag het ritme ondersteunen, Kempendorff gaat richting avant garde met een flink aangezette solo, vingerknippende muziek levert dat alles op.

Verrassend is “Sometimes it snows in April” een lichtvoetig, romantisch nummer van de hand van Prince, heerlijke muziek om bij weg te dromen. “Jetzt noch nicht” van Hülsmann staat twee keer op het album, een korte versie als duet tussen piano en sax en daarna met het hele quartet. Moeilijk een keuze te maken, het duet wint met kleine voorsprong. Het afsluitende “Valdemossa” van Muellbauer is duidelijk geïnspireerd op Chopin’s E mineur Prelude, maar Marc heeft er wel zijn eigen stempel op gedrukt. Een mooi einde van een heerlijk album, maar toch nog een opmerking, alle nummers worden plotsklaps weggedraaid, dat luistert niet fijn.

Jan van Leersum.